اعتراضات پناهندگان افغان در هند: ۹ روز فریادِ بیصدای فراموششدگان
اعتراضات پناهندگان افغان در هند: ۹ روز فریادِ بیصدای فراموششدگان
اعتراضات پناهندگان افغان در هند: ۹ روز فریادِ بیصدای فراموششدگان
دهلی نو، ۸ جولای ۲۰۲۵ – تظاهرات پناهندگان و پناهجویان افغان در پایتخت هند، امروز وارد نهمین روز متوالی خود شد. این تجمع اعتراضی، که در برابر دیدگان بیتفاوت جهان برگزار میشود، پژواکِ سالها بلاتکلیفی و رنج جامعهای است که گویی در گرداب فراموشی غرق شده است. هزاران افغان که دهههاست در هند به سر میبرند، حالا با بلند کردن صدایشان، خواستار توجهی هستند که تاکنون از آنها دریغ شده است.
این پناهندگان، شامل قشرها و گروههای بسیار متفاوتی هستند که هر یک زخمها و داستانهای مهاجرتی منحصر به فردی دارند. از جمله دردمندترین این گروهها، نظامیان سابق افغانستان از رژیمهای منحل شده پیشین هستند. این افراد، طبق قوانین دفتر پناهندگان سازمان ملل متحد (UNHCR)، واجد شرایط دریافت کارت پناهندگی نیستند و این عدم شناسایی، آنها را در ورطهای از افسردگی و ناامیدی عمیق فرو برده است.
همچنین، در میان معترضان، خانوادههایی حضور دارند که در افغانستان، قربانی خشونتهای بیرحمانه تروریزم بینالمللی شدهاند. فاجعهبار اینجاست که حتی این قربانیان نیز، از سوی دفتر پناهندگان سازمان ملل در هند، توجه و حمایتی درخور دریافت نکردهاند.
یکی از بزرگترین دردسرهای این پناهندگان، بلاتکلیفی در مورد آینده است. بسیاری از آنها، با وجود معرفی شدن به کشورهایی چون آمریکا، استرالیا و نیوزیلند، از یک تا هفت سال است که در انتظار صدور ویزای مهاجرتی این کشورها به سر میبرند. خانم نوریه صدیقی، نماینده دلسوز پناهندگان افغان در هند، با اشاره به این معضل میگوید: «بیشتر این افراد، حتی با داشتن کارت پناهندگی، حق کار در هند را ندارند. این شرایط، زندگی روزمره آنها را به یک مبارزه دائمی تبدیل کرده است.»
خانم صدیقی، با لحنی سرشار از درد و نگرانی، ابعاد فاجعه را بیشتر روشن میکند: «کودکان نمیتوانند به مدرسه بروند، هزینههای زندگی در هند سرسامآور است و مردان خانواده قادر به کار نیستند.» او با تأکید بر عدم حمایت از این جامعه آسیبپذیر، میافزاید: «هیچ سازمان امدادرسانی داخلی یا خارجی از این پناهندگان افغان در هند حمایت نمیکند. افغانها در هند کاملاً فراموش شدهاند.»
این تظاهرات، نه تنها یک اعتراض، بلکه فریادِ بیصدای جمعیتی است که تنها خواهان یک زندگی با کرامت و آیندهای روشن هستند؛ آیندهای که به نظر میرسد هنوز در هالهای از ابهام و بیعدالتی باقی مانده است. آیا جامعه جهانی صدای این فراموششدگان را خواهد شنید؟